Εμείς απαντάμε: Δεν είναι αρκετά υπεύθυνη για τι ακριβώς; Οι νέοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν κάθε λογής σοβαρές υποχρεώσεις. Εκατομμύρια νέοι άνθρωποι συνεισφέρουν καθημερινά σε μία κοινωνία που τους αντιμετωπίζει ως ενήλικες και τα αγαπημένα τους πρόσωπα βασίζονται σε αυτούς. Πολύ συχνά εργάζονται σκληρά και πληρώνουν φόρους. Ορισμένοι νέοι άνθρωποι γίνονται φροντιστές ευάλωτων μελών της οικογένειας, μεγαλύτερων ή και νεότερων. Αρκετοί συνεισφέρουν στο εισόδημα του νοικοκυριού, ενώ άλλοι κατατάσσονται στον στρατό. Δεν είναι ακριβώς ξέγνοιαστοι και ανέμελοι, χωρίς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις.

Από την άλλη, αν οι νέοι άνθρωποι δεν ακολουθούν τους κανόνες της κοινωνίας πληρώνουν γι’ αυτό. Σε ορισμένες χώρες θεωρείται αποδεκτή η τιμωρία παιδιών για τέλεση εγκλημάτων πολύ προτού φτάσουν στην ηλικία που, βάσει νόμου, αποκτούν το δικαίωμα ψήφου. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Αυστραλία, στην Ελβετία, στη Σιγκαπούρη, στη Νέα Ζηλανδία, στην Ιρλανδία και στο Χονγκ Κονγκ, το κατώτατο ηλικιακό όριο καταλογισμού ποινικής ευθύνης είναι τα 10 έτη. Στις ΗΠΑ, όπου κάθε Πολιτεία έχει τους δικούς της νόμους, το αντίστοιχο όριο ορίζεται το πολύ στα 12 έτη, ενώ σε ορισμένες Πολιτείες το όριο αυτό έχει οριστεί στα 6 έτη.

Εμείς απαντάμε: Ο κόσμος υποστηρίζει ότι οι νέοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική. Το πρόβλημα αυτό, όμως, θυμίζει εκείνο της κότας και του αυγού. Έχουν όντως ένα δίκιο όσοι και όσες το υποστηρίζουν. Πράγματι, η συμμετοχή της νεολαίας στη θεσμοθετημένη πολιτική διαδικασία απέχει πολύ από το ιδανικό. Χαρακτηριστική είναι η πτώση της συμμετοχής με την ιδιότητα μέλους ενός πολιτικού κόμματος, ενώ υπάρχει επίσης χαμηλότερη προσέλευση ψηφοφόρων από τις εν λόγω ηλικιακές ομάδες. Ωστόσο, όταν ο παγκόσμιος μέσος όρος ηλικίας των βουλευτών είναι τα 53 έτη, μπορούμε να επιρρίπτουμε ευθύνες στη νεολαία που νιώθει πως δεν έχει θέση στην πολιτική ή ότι δεν της πέφτει λόγος;

Θα ήταν πολύ πιο εύκολο οι κυνικοί να κατηγορούν τη νεολαία ότι είναι απαθής αν οι νέοι άνθρωποι δεν έδιναν το «παρών» αλλού, αν δεν συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις και δεν τους έβλεπαν να φωνάζουν συνθήματα με μεγάφωνα σε πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για ζητήματα που πραγματικά τους ενδιαφέρουν και τους αφορούν. Οι νέοι άνθρωποι έχουν αποδείξει ότι μπορούν να παθιάζονται και να είναι αφοσιωμένοι και ενεργοί ως υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αλλαγής. Έχουν συνεργαστεί σε παγκόσμιο επίπεδο, οργανώνοντας δράσεις που αφορούν τον πλανήτη και την κλιματική αλλαγή και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες με σκοπό να αναδειχθούν τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι τοπικές τους κοινότητες και οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Μπορεί να δουλεύουν με διαφορετικές μεθόδους, μέσα από την online επικοινωνία και εκτός των επίσημων δίαυλων συνεργασίας, αλλά είναι γεμάτοι ιδέες και βρίσκουν δημιουργικές λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας. Παρόλα αυτά, οι πολιτικοί δεν τους ακούν με τη δέουσα προσοχή.

Εμείς απαντάμε: Αυτό που κάνουν διαχρονικά όσοι/ες κρατούν αμυντική στάση με σκοπό τη διατήρηση της υφιστάμενης ηλικίας ψήφου είναι να αμφισβητούν τη νεολαία, εικάζοντας ότι οι νέοι άνθρωποι είναι πολύ ευκολόπιστοι. Συχνά προβάλλεται το επιχείρημα ότι οι νέοι άνθρωποι απλά θα ψήφιζαν ό,τι ψηφίζουν και οι γονείς τους. Κατά τη διάρκεια του κινήματος για την ψήφο των γυναικών, οι επικριτές του κινήματος ισχυρίζονταν ότι θα ήταν ανούσιο να δοθεί το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες επειδή, πολύ απλά, εκείνες θα έκαναν ό,τι τους έλεγαν οι άντρες τους. Ευτυχώς, αποδείχθηκε στην πράξη ότι αυτό το επιχείρημα ήταν μια μεγάλη ανοησία. Οι γυναίκες απέδειξαν ότι είναι εξίσου ικανές να κάνουν τις δικές τους επιλογές, ψηφίζοντας συχνά διαφορετικά από τους συζύγους τους.

Είναι αρκετά δύσκολο, ελλείψει δεδομένων, να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα και να απαντήσουμε κατηγορηματικά στο ερώτημα «πώς αποφασίζουν τι θα ψηφίσουν οι ενήλικες;». Ωστόσο, αξίζει να διερωτηθούμε: Είναι πιο διορατικοί; Οι πολιτικοί επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι οι ενήλικες συχνά σκέφτονται και συμπεριφέρονται όπως τα μέλη μίας φυλής. Η κοινωνική πίεση από άλλα άτομα της ίδιας ηλικιακής ομάδας, η ταυτότητα του ίδιου του ατόμου και η αφοσίωση, και όχι τόσο το πολιτικό κριτήριο, παίζουν καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των ενηλίκων ψηφοφόρων. Είναι όντως πιο πιθανό οι νέοι άνθρωποι να επηρεάζονται από τους γείτονες, τις εφημερίδες που διαβάζουν ή την παρέα τους;

Προφανώς, οι πολιτισμικές προσλαμβάνουσες των νέων ανθρώπων είναι διαφορετικές από εκείνες των ενηλίκων. Μπορεί να τους αρέσουν άλλοι celebrities και να προτιμούν άλλα είδη μουσικής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ως ψηφοφόροι είναι πιο επιφανειακοί. Και οι ενήλικες, άλλωστε, μπορεί να είναι αρκετά ρηχοί. Οι ερευνητές και οι ερευνήτριες έχουν διαπιστώσει ότι οι ενήλικες ψηφοφόροι δύναται να επηρεαστούν από την καλή εξωτερική εμφάνιση ή τον τόνο της φωνής ενός ή μίας υποψηφίου, ή ακόμα και από το πόσο μοιάζει εξωτερικά με τους ίδιους.

Εμείς απαντάμε: Η Δημοκρατία δεν θα έπρεπε να λειτουργεί υπό όρους. Δεν αρνούμαστε το δικαίωμα ψήφου σε ανθρώπους λόγω του χρώματος του δέρματός τους. Και δεν στερούμε το δικαίωμα ψήφου από ανθρώπους που δεν είναι αρκετά έξυπνοι ή πλούσιοι. Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος ζει μέσα σε μία κοινωνία, έχει δικαίωμα να έχει άποψη και να την εκφράζει. Είναι αυτό που λέμε «καθολικό δικαίωμα ψήφου». Εκτός, βέβαια, αν είσαι νέα ή νέος. Η άρνηση του δικαιώματος ψήφου σε ανθρώπους ηλικίας 16 και 17 ετών τους καθιστά την πολυπληθέστερη παγκοσμίως κοινωνική ομάδα που είναι αποκλεισμένη από τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Ακόμα και αν όλοι συμφωνούσαμε ότι οι διακρίσεις σε βάρος των ψηφοφόρων σύμφωνα με το μορφωτικό τους επίπεδο είναι αποδεκτές, η νεολαία σίγουρα δεν θα ήταν η επικρατέστερη υποψήφια κοινωνική ομάδα με βάση το κριτήριο του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Πολλοί νέοι άνθρωποι φοιτούν σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και έχουν άμεση πρόσβαση σε ένα πλήθος πηγών πληροφόρησης που τους βοηθούν να κατανοούν τα δεδομένα, να σταθμίζουν τα υπέρ και τα κατά και να κάνουν σωστές εκτιμήσεις. Επιπλέον, οι γνώσεις τους ως προς το πώς λειτουργεί η κοινωνία ελέγχονται σε τακτά διαστήματα και έχουν αποδείξει την ικανότητά τους στη λήψη εμπεριστατωμένων αποφάσεων. Μία μελέτη που περιλάμβανε ψηφοφόρους ηλικίας 16 και 17 ετών έδειξε ότι η ποιότητα των επιλογών τους ήταν ανάλογη με εκείνη των ενηλίκων.

Η ύπαρξη διακρίσεων ως προς το δικαίωμα ψήφου με βάση την ηλικία ή την επάρκεια ενός ατόμου θα σήμαινε αυτόματα ότι και η στέρηση ψήφου θα έπρεπε να είναι επίσης αποδεκτή. Άραγε θα νιώθαμε άνετα με το να στερούμε από τους ηλικιωμένους ανθρώπους το δικαίωμα ψήφου όταν θα έφταναν σε μία ηλικία που θα είχαμε ορίσει αυθαίρετα ως όριο για την αποστέρηση του δικαιώματος συμμετοχής τους στα κοινά; Ακριβώς αυτό.

Οι νεότεροι σε ηλικία ψηφοφόροι όντως ανταποκρίνονται και συμμετέχουν στα κοινά με την ψήφο τους, όπως δείχνουν τα στοιχεία που αφορούν τη Σκωτία, τη Νορβηγία και την Αυστρία. Η ψήφος αποτελεί πράξη ευθύνης απέναντι στην κοινωνία αλλά και συνήθεια που αποκτά ο άνθρωπος ως μέλος αυτής της κοινωνίας. Οι νέες και οι νέοι που ζουν στο πατρικό τους είναι πιο πιθανό να προσέλθουν στις κάλπες συγκριτικά με όσους έχουν φύγει από την οικογενειακή εστία. Τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι το δικαίωμα ψήφου σε 16χρονους και 16χρονες μπορεί να δημιουργήσει το φαινόμενο της διάχυσης από τα κάτω προς τα πάνω, που σημαίνει ότι και τα μεγαλύτερα σε ηλικία μέλη μιας οικογένειας είναι πιο πιθανό να συμμετέχουν με την ψήφο τους στα κοινά.